انتخاب سیم ویولن مناسب همیشه یکی از دغدغه های بزرگ بوده و است. واقعیت موضوع این است که برای اینکه بتوانید مناسبترین سیم را برای سازتان انتخاب کنید، باید نکاتی را در این باره بدانید. ما در این مقاله نکاتی کاربردی را برای شما عزیزان متذکر شده ایم که در ابتدا سیم ویولن ایده آل را از زبان استاد طاهری بیان می کنیم. و در انتخا انواع سیم ها را بررسی می نماییم پس با ما همراه باشید.
یک سیم ایده آل نیاز به کوک کردن ندارد و صدای گرم ،کامل وحجیمی تولید می کند. صدای آن شیرین و نرم می باشد و قابلیت تولید صدا های زیر و بم را به صورت مطلوب داراست. زمانی که آرشه به طور کاملا عمود بر روی سیم کشیده نمی شود و همچنین زمانی که سیم جدید و نو است سوت و جیغ نمی کشد و در اجرای فاصله ی پنجم و فواصل دیگر خیلی دقیق می باشد. هنگام پوزسیون رفتن سطح سیم خیلی نرم و روان است و خود سیم خیلی نرم و انعطاف پذیر می باشد و پاسخ مناسبی به ویبره های نوازنده می دهد. سیم به راحتی با موهای آرشه تماس برقرار می کند و به راحتی بدون نیاز به هیچ فشار اضافه ای هنگام بر قراری تماس توسط آرشه به ارتعاش در می آید. سیم های خالی هم صدایی به شیرینی سیم های انگشت گذاری شده دارند و در آخر، سیم هیچ وقت در حین کنسرت پاره نمی شود. امیر طاهری
سیم ویولن (و به تبع آن ویولا، ویولن سل و کنترباس) از دو بخش مهم تشکیل شده است که هر دوی آنها در نوع و کیفیت صوت تولیدی نقش تعیین کنندهای دارند.
هستهی سیم یا مغزی آن و روکشی که بر روی هسته کشیده شده است؛ هرچند هستهی تعداد محدودی از سیمها (مثلاً برخی از سیمهای “می”)، روکش ندارند.
هستهی این سیمها از جنس رودهی گوسفند است که معمولاً با روکشی از فلز پوشیده شدهاند. این سیمها قدیمیترین نوع سیم هستند و در گذشته که تکنولوژی ساخت نوع دیگری از سیم وجود نداشت، تنها سیمهای مورد استفاده بودهاند.
سیمهای روده، تنش[2] کم و پاسخ دهی کندی[3] دارند و برای سازهای دانشآموزی مناسب نیستند. اگر هنرجویی تازه کار هستید، سیمهای روده زیاد مناسب شما نیستند زیرا خیلی طول میکشد تا به کوک ثابتی برسند و همچنین کوک آنها به تغییرات دمایی محیط نیز خیلی حساس است. گرانترین نوع سیم، سیمهای خانوادهی روده هستند.
با پیشرفت تکنولوژی گروه دیگری از سیمها طراحی شدند که هستهی آنها از جنس فلز است. برخی از این نوع سیمها تک رشتهای و بعضیهاشان از چند رشته که به صورت مارپیچ به هم بافته شدهاند، ساخته شدهاند (شبیه کابل). این سیمها مشکلات سیمهای روده نظیر کوک پذیری دشوار را ندارند به طوریکه از این لحاظ بیرغیب هستند. به همین دلیل برای هنرجویان تازه کار بهترین گزینه محسوب میشوند. علاوه بر این، سیمهای فلز به خوبی قابلیت این را دارند که کوکشان را تغییر دهید. به همین دلیل برای فولک نوازان و نوازندگان ژانرهای غیر از کلاسیک مناسبترین انتخابند. بزرگترین اشکال این سیمها روشنی بیش از حد صدای آنها و عدم تواناییشان در تولید اورتونهای متعدد است. سیمهای فلز اغلب در گروه سیمهای ارزان قیمت قرار میگیرند.
هستهی این گروه از سیمها از الیاف مصنوعی است که با روکشهای مختلفی از فلزات مانند آلومینیم، کروم، نقره، تنگستن و پلاتینیوم پوشیده شده است. پیچیدگی و گرمی این دسته از سیمها (که عمر کاربردشان در موسیقی به زحمت از 40 سال میگذرد) اگرچه به سیمهای روده نمیرسد، ولی کوک پذیری بهتر و تنش بیشتر آنها، باعث شده است تا نزد نوازندگان ژانر کلاسیک محبوبیت زیادی پیدا کنند. به طوریکه امروزه کمتر نوازندهی کلاسیکی را میبینید که از سیمی غیر از سیمهای الیاف مصنوعی استفاده کند. به طور خلاصه این گروه سیمها حد واسط سیمهای فلز و روده به لحاظ مشخصههای صوت قرار دارند.