ارغنون

باغلاما

بربط

بم‌تار

بیشه

تار

تنبک

تنبور

تنبیک

توتک

جلاجل

جلجل

چغانه

چنگ

چوگور

خبتر

دایره

دف

دهل

دنبره

دوتار

رباب

رود

زنگل

ستا

سرنای

سلانه

سنتور

سه رود

سه‌تار

شارشک

شاه‌نای

شمشال

شهرود

شوشک

شیپور

شیشاک

شیشم

عود

غچک

غژک

غناده

قانون

کلی

کمانچه

کمانه

کنگر

گچک

مراژ

مهری

موسیقار

موسیه

نای مشک

نایچ

نایلوس

نی

انواع سازهای ایرانی و ساختمان آن‌ها

از حیث جنس

1.  فلزی
2. سفالی
3. چوبی

از لحاظ نوع و شکل تولید صوت به سه گروه تقسیم می‌شوند

سازهای زهی

1.خمه‌ای: تار، دوتار، سه تار، گیتار ، عود (بربط)، تنبور، چگور، رباب، قانون، چنگ
2.کششی: کمانچه، قیچک، سرود
3. زهی – کوبشی: سنتور

سازهای بادی: فلوت، نی، قره نی، نی انبان، کرنا، با لابان، وزله، سرنا، نفیر، دونیه، شمشال

سازهای ضربی: دایره، دهل، تنبک، نقاره، سنج، طاس، دف

صدای حاصل از یک ساز به جنس و شکل ساختمان آن و طبعاً به ساخت صحیح و دقیق آن بستگی دارد.

سازهای فلزی که معمولاً از جنس برنج یا مس هستند، به طریق “ریخته گری یا چکش کاری” ساخته می‌شوند. سازهای سفالی، همانطور که از نام آن پیداست از جنس سفال (گل رس پخته شده) می‌باشد. برخی تنبک‌ها و سازهای بومی مانند طاس‌های پوستی و فاقد پوست از سفال – دستی یا با چرخ ساخته می‌شوند.

سازهای چوبی به طریق «تراش و برش» ساخته می‌شوند. این گروه از سازها بیشترین و متنوع‌ترین سازها را در خود جای می‌دهد و آنجا که سخن از نواختن یا ساختن سازهای ایرانی است بیشتر این سازها در ذهن تداعی می‌گردد. اکثریت سازهای زهی و برخی سازهای ضربه‌ای به این روش ساخته می‌شوند. ویکی پدیا